Mijn naam is Yuma.
Op
zaterdag 11 oktober 2003 ben ik vanuit de Hof van Eden naar
aarde neergedaald en in een mooi rood mandje naar Bunnik
gereden, vermomd als verschoppelingetje.
Om mijn rol overtuigend te spelen heb ik allemaal wonden op
mijn lijf aangebracht, alsof ik met mijn pootje tussen mijn
halsbandje bekneld had gezeten en wekenlang door het bos
had gezworven. Daarvoor heb ik ook een aantal kilo’s weg
moeten toveren. Het resultaat mocht er best wel wezen want
het vrouwmens viel als een blok voor me. Voor de vorm heb
ik wel geprotesteerd toen ik in het mandje gezet werd en ik
opgesloten werd.
In de auto mocht de tas open en werd ik vriendelijk geaaid.
Ik dacht dat door mijn nieuwe baasje was maar dat bleek de
vader van mijn vrouwtje te zijn. Stik, zelfs hemelkatten
zijn niet feilloos. Ik vermaakte me prima onderweg na de
eerste rillingen; het was erg koud buiten. Op de eerste
halte hebben we die man uit de auto gezet en mocht ik even
op de bak en wat eten. Toen gingen we naar mijn nieuwe
huis. Holy Moly. Dat had ik toch ook wel een beetje
onderschat. Dit is niet wat Emile Zola bedoelde! Drie van
die grote zwarte katten is wel erg veel. Suck my way up to
the top.
De
gezinsuitbreiding is gearriveerd! Het is een heel erg
parmantig kereltje en al helemaal thuis.
Ik heb hem zaterdag met mijn vader opgehaald. Hij was eerst
heel bang en miauwde heel hard. Na ongeveer 2 minuten was
dat over en heeft hij lekker zitten spinnen. We zijn even
in Driebergen gestopt en meneer gebruikte al lekker de
kattenbak daar en nam een hapje uit de etensbakjes van mijn
moeders kat.
Thuisgekomen schrok hij wel wat van die grote andere
beesten. Sheeba heeft meteen aan hem geroken, Majicou had
een dikke staart en zette zijn rug op maar toen ik riep dat
hij lief moest zijn hielp dat. Ik heb het nieuwe beest Yuma
genoemd, wat 'zoon van het opperhoofd' betekent. En Majicou
is 'leider' in zigeunertaal dus dat leek me wel gepast. Een
andere optie was Mowgli, dat had ook wel gepast maar dat is
zo'n mensen naam!
Alle
training van mijn moeder en niet te vergeten mijn
recentelijke survival training heeft me niet voorbereid op
dit. Grote beesten die me niet aanvallen maar besnuffelen
en me willen likken! Ik krijg steeds meer in de gaten wat
er van mij verwacht wordt. Onder andere dat ik luisteren
moet wanneer ze Yuma tegen me gezegd heeft. Jammer dat het
me nog steeds niet lukt om iets op die tweebeners over te
brengen, bijvoorbeeld de mooie naam die mijn moeder me
gegeven heeft. “Kareltje” had ze me genoemd en dat is toch
een hele mooie naam. Yuma klinkt zo exotisch. Over exotisch
gesproken: ik mocht zowaar even naar buiten. Ik moest het
wel eerst duidelijk maken door verlangend voor het
kattenluikje te gaan zitten maar het mocht. Lekker de zon
weer op mijn vel. Het leven is zo gek nog niet. Ik denk dat
ik wel kan wennen aan dit leven.
Yuma
blaast nog wel naar de andere beesten, maar niet zo hard en
met de oortjes naar voren dus dat is alleen angst. Kleine
Gimli heeft waarschijnlijk een trap gehad buiten want ze
was de laatste paar dagen niet te genieten. Vanmorgen zat
ze voor het eerst weer bij me met douchen dus ze had echt
pijn gehad. Ik mocht ook niet aan haar rug zitten. Ze heeft
nog niet echt goed kennis gemaakt met Yuma, ze had even
genoeg aan zichzelf.
Het profiel van Yuma lijkt heel erg op dat van Majicou dus
het had zijn zoon kunnen zijn. Yuma is alleen een paar
turven kleiner. Gisteren mocht hij ook even naar buiten,
onder begeleiding. Hij heeft natuurlijk al die tijd
opgesloten gezeten in het asiel en was blij de zon weer op
zijn lijf te voelen. Na een half uur had hij genoeg en ging
weer slapen.
Hij heeft tijdens het zwerven met zijn linkerpootje tussen
zijn halsband gezeten en daardoor is hij heel erg gewond
geweest; het is gaan schuren en hij had een wond van wel 12
centimeter onder zijn oksel. Arm beest. Hij kwekt de hele
tijd heel opgewekt tegen me en wanneer ik hem aanhaal
vertelt hij zijn zielige verhalen en hoe slecht hij het
gehad heeft. Meneer heeft veel honger en is zeer tevreden
met de catering. Gisteravond kwam hij uit zichzelf bij me
op schoot liggen en hij heeft me ook al kusjes gegeven op
mijn vinger.
Nu ik er
achter ben dat het huis ook een bovenverdieping heeft, ben
ik die maar eens gaan verkennen. Dit alles volgens de
regels van een goed krijgsman: doel, positie vijand, eigen
veiligheid......... Ik moet weten waar ik me kan
verschuilen en waar het goed toeven is. Als legerstede heb
ik definitief voor het bed gekozen. Helaas moet ik dat
delen met de hele riedel, met uitzondering van die tut van
een Gimli.
Zaterdag 18 oktober 2003.
Yuma
begint het ritme in huis door te krijgen. Hij geniet met
volle teugen van mijn aandacht en is een ventje wat zich
snel aanpast. Hij overheerst niet maar laat zich zeer zeker
ook niet de kaas van het brood eten. Sterker nog, hij wil
de kaas voordat ik die op brood kan doen. En de melk,
boter, zo’n beetje alles wat eetbaar is. En daarna wil hij
een tukje doen op mijn schoot. Hij is nu een week in huis,
heeft vanmorgen geleerd de krabpaal te gebruiken, heeft met
Sheeba en Majicou buiten op de bank gelegen en vanavond een
heel verhaal verteld terwijl ik koffie dronk. Gimli kwam
vanmorgen in de douche met me knuffelen en ik denk dat met
een beetje geduld dat ook wel weer goed komt. Gimli en Yuma
zaten naar elkaar te lonken op de trap dus wie weet? Yuma
laat zich in ieder geval niet aan de kant drukken door
haar. Feit is wel dat hij in een week beter in de groep is
opgenomen dan Gimli in een heel jaar. Ach, iedere kat hier
heeft een andere achtergrond en sommige trauma’s zijn
moeilijker uit te poetsen. Liefde overwint alles. Ik hoop
dat dat hier ook geldt.
Gisteravond had ik een mooi voorbeeld van hoe je twee
katers kunt laten spelen: met een veter. We hadden van
Whiskas een mooie paarse veter gekregen. Het blijkt dat je
aan iedere kant een kater kunt hebben. Gelukkig hebben we
een mand met veel speelgoed; ook stuiterballetjes en
pingpong balletjes. Yuma blijkt met vier poten tegelijk in
de lucht te kunnen springen achter een stuiterbal aan. Het
is indrukwekkend om te zien wat Majicou met een speelgoed
muis kan. Daar werd zelfs Yuma stil van. Tijdens deze
strijd bleven de dames afzijdig; ze vonden het spel te ruw.
Jammer!
Vandaag
kwamen opa en oma naar mij kijken. Ik heb me van mijn beste
kant laten zien, dat leek me wel handig want vorige keer
toen ik ze zag, stond er een hele bak eten bij hun thuis.
Ik weet nog niet of ik uit logeren wordt gestuurd maar het
lijkt me handig daar maatjes mee te blijven. Ik heb oma
maar een likje gegeven en even een kopje. Opa wilde mij
oppakken en dat gaat me helaas te ver. Ik wil best uit
mezelf op schoot maar niet gedwongen. Dus dat feest ging
niet door. Gelukkig gingen ze weer snel weg zodat ik het
vrouwmens voor mezelf heb. De anderen zijn na het eten even
een blokje om gegaan en dat was het moment om eens lekker
op schoot te gaan liggen en te vertellen van mijn vele
avonturen. Ik hoop dat ze die eens gaat begrijpen en ook
zal opschrijven. Zoals die keer dat ik door het bos liep en
die reusachtige vogel heb nagezeten door de
boomtoppen.............. I’m the greatest!