Zelfs
de kleinste kat is een meesterwerk
Leonardo
da Vinci.
Ik
ben de Majicou. Ik ben de ene die twee wordt, ik ben de
twee die vier worden. Ik ben de vier die acht worden. Ik
ben er nog een meer dan dat. Ik ben de Majicou, de
onweerstaanbare kat.
Ik
ben de bewaker van de wilde wegen, de eeuwenoude wilde
wegen die katten gebruiken om zich te verplaatsen. Ik ben
de kleine zigeunerkat die op dinsdag 9 november 1999 uit
het Zeister dierentehuis naar mijn nieuwe huis ging. Mijn
naam is Majicou, wat zoveel betekent als "Leider" bij ons
zigeuners.
In het
dierentehuis noemden ze mij “Knuffel”. En die naam ben ik
ook meer dan waard. Ik ben zwart als de nacht, als
vleesgeworden duister. De maan spiegelt zich wit op mijn
borst.
Het liefst lig ik op schoot bij mijn nieuwe vrouwtje. Maar
ook haar waterbed en mijn nieuwe mandje zijn niet te
versmaden. Ik hou van spelen met speelgoedmuisjes en een
zachte bont spin. Eenkennig ben ik niet, want als ik wordt
voorgesteld aan andere mensen, wil ik ook wel met hen
knuffelen. Sheeba, de poes die hier al woonde, is wel een
beetje jaloers. Ik hou rekening met haar door me niet op te
dringen en haar etensbakjes met rust te laten. Maar we
spelen soms al samen en al met al is ze zo slecht nog niet.
Het zal wel even wennen zijn, denk ik zo. Van mijn vrouwtje
hou ik groot en zij ook van mij. Ik ben wel wat rustiger
geworden, nu ik eindelijk thuis ben. Zij kent mijn geheim,
zij weet dat ik de Majicou ben, zoals Gabriel King mij
beschreven heeft in “De wilde wegen” en “De goude Kat”. Ze
geeft me een veilige thuishaven voor mijn reizen en zorgt
goed voor mij. Straks ga ik samen met Sheeba de wegen
bewandelen. Ik begeleid mijn vrouwtje in haar dromen en
vergezel haar op haar dagelijkse pad. Ik ben de ene die
twee worden, de twee die vier worden, de vier die acht
worden en ik ben er nog een meer dan dat. Ik ben de
Majicou, de onweerstaanbare kat!
We
hebben het hier heel gezellig. Lekker eten, fijne plekjes
om te slapen en speelgoed in overvloed. Af en toe komt er
een mafkees uit Amsterdam (Martin) en die gaat plat op zijn
buik met muisjes en balletjes gooien om ons te vermaken. Ik
ben gek op visite: allemaal kansen om mijn fanclub uit te
breiden. Want: ik ben stapelgek op aandacht. Sheeba en ik
hebben een tent gekregen en het gaat nog niet van harte,
maar we liggen er wel samen in. Sheeba vindt het nog een
beetje eng want ik ben veel groter en sterker dan zij, maar
langzamerhand went ze wel.
Toen ik
pas twee dagen bij mijn vrouwtje woonde, kon ik opeens niet
meer miauwen! Eerst verdacht zij mij ervan dat ik “The
Silent Miauw” van Paul Gallico had gelezen. Zou kunnen,
want er staan hier genoeg kattenboeken in de kast. Maar
helaas, ik kon het echt niet. Ze bracht me wel op een idee
want ik merkte dat ze smolt als sneeuw voor de zon wanneer
ik miauwde zonder geluid. Affin, na een paar bezoeken aan
de dierenarts die een zware bronchitis constateerde kan ik
weer prachtig geluid maken. Soms gebruik ik die Silent
Miauw nog wel, uiteraard. Want ik kan haar dan laten
smelten, als dooi het ijs in de gracht. Ik kan maken dat ze
naar me lacht! En dat levert lekkere snoepjes en lekker
eten op.