Het leven is een reis, waarbij we soms mensen of dieren tegen komen die voor korte of langere tijd met ons meereizen.
Majiocu is ruim 11 jaar mijn gezel geweest, waarmee ik mijn eten en dekens deelde. Mijn soulmate die begreep wat ik zei zonder dat ik het uit hoefde te spreken. Mijn muze die zorgde dat ik het beste uit mezelf haalde.
Majicou heeft echter zijn eigen reis te maken, als bewaker van de wilde wegen. Onze wegen kwamen samen op 9 november 1999 toen hij vanuit het Zeisterdierentehuis bij mij in de Zeven Zaligheden kwam wonen. Afgelopen zondag 16 januari 2011 ging hij een ander pad op, ik moest door.
Het afscheid was abrupt, zonder aankondiging. Ook voor hem, we wisten niet dat dit ging gebeuren en dat maakt het moeilijk het afscheid te accepteren. Mijn overige gezellen trachten me te helpen mijn last te dragen, ook al worstelen zij met de leegte op ons pad.
Om me weer open te kunnen stellen voor alles wat de rest van de reis mij te bieden heeft, is het nodig om te accepteren dat Majicou niet meer met mij mee reist. Ik wens hem geluk en zonneschijn op zijn pad, een onderkomen als het regent en genoeg voedsel onderweg.
Ga in vrede, mijn lieve gezel. Ga waar de wind je heen voert en wees vrij.
Lieve Majicou, ik heb genoten van de dagen en nachten dat ik me gekoesterd voelde in jouw liefde en vriendschap. Dank dat je me al die jaren vergezelde op mijn pad en me zoveel hebt gegeven.
Lieve Majicou, ik zal je nooit vergeten en een deel van mij zal jou begeleiden op je pad, waarheen dat ook voert.
Met liefde,
Je Jolanda