Sheeba's
herfst, 25 december 2003
Lente,
zomer, herfst, winter.............. de seizoenen trekken in
een duizelingwekkende vaart voorbij. Millennium, knipper
met je ogen en je bent weer drie jaar verder. De seizoenen
komen en gaan. Ook in het leven van mijn katjes. Ik zie in
de ogen van Sheeba dat de herfst is aangebroken. Triest
maar onafwendbaar. Zij kijkt naar mij op met haar blinder
wordende ogen. Nog steeds zie ik haar onuitputtelijke
liefde voor mij, nog steeds dat vertrouwen dat ik al in
haar kittenogen mocht lezen. Maar oh, wat doet het een pijn
dat ik weet dat herfst ook een voorbereiding op sterven is.
Het doet pijn te weten dat zij mij eens zal ontvallen, eens
zal ik niet meer dagelijks mijn gezicht in haar vachtje
kunnen drukken, haar aaien en tegen haar praten. Zij is
zoveel poes, natuurlijk houdt het ook een keer op. Maar mag
deze herfst nog heel lang duren?
Sheeba's
winter, 9 januari 2009
Het is
winter in Nederland. De vorst heeft de bomen wit gekleurd
met een laag rijp. Het is koud, guur en het heeft
gesneeuwd. In mijn kleine kat sneeuwt het ook; langzaam
vervaagt de wereld om haar heen en langzaam wordt ze steeds
kouder. De dood staat voor de deur, zijn geur is al te
ruiken. Majicou en Yuma weten het, Sheeba weet het ook.
Vannacht heeft ze tegen me aangelegen, ongemakkelijk
liggend omdat ze de controle over haar spieren deels kwijt
is. Langzaam dooft het licht in haar ogen.
Op 2 maart 1991 werd zij geboren; een klein zwart bolletje,
met de keizersnee gehaald. Al een uur na haar geboorte was
ze van mij, ook al bleef ze nog bij haar moeder wonen tot
ze zelfstandig genoeg was om met me mee te gaan. Ik heb
haar haar eerste stukjes hart gevoerd, ik heb haar geleerd
zichzelf te wassen en haar verzorgd als ze ziek was. Mijn
kleine gezel, straks moet ik met haar onze laatste tocht
maken, naar de dierenarts. Om 14.00 uur zal hij haar de
regenboogbrug op laten gaan.
Ik zag haar lente, haar zomer – wat was ze mooi -, haar
herfst en nu, het doet zo’n pijn, haar winter. Er is rust
in huis, vrede om alles wat mooi was en het leven waar ze
altijd van genoten heeft. De zon heeft ze nog in haar vacht
gevoeld, ze heeft net wat vis gegeten met Majicou en Yuma.
Het is goed, het is bijna volbracht.
Bijna 18 jaar was zij mijn reisgezel, ik was haar zon en
haar maan. Rust zacht kleine kat, ga in liefde en vrede.