Mijn naam is Yuma.
Op zaterdag 11 oktober 2003 ben ik vanuit de Hof van Eden naar aarde neergedaald en in een mooi rood mandje naar Bunnik gereden, vermomd als verschoppelingetje.
Om mijn rol overtuigend te spelen heb ik allemaal wonden op mijn lijf aangebracht, alsof ik met mijn pootje tussen mijn halsbandje bekneld had gezeten en wekenlang door het bos had gezworven. Daarvoor heb ik ook een aantal kilo’s weg moeten toveren. Het resultaat mocht er best wel wezen want het vrouwmens viel als een blok voor me. Voor de vorm heb ik wel geprotesteerd toen ik in het mandje gezet werd en ik opgesloten werd.
In de auto mocht de tas open en werd ik vriendelijk geaaid. Ik dacht dat door mijn nieuwe baasje was maar dat bleek de vader van mijn vrouwtje te zijn. Stik, zelfs hemelkatten zijn niet feilloos. Ik vermaakte me prima onderweg na de eerste rillingen; het was erg koud buiten. Op de eerste halte hebben we die man uit de auto gezet en mocht ik even op de bak en wat eten. Toen gingen we naar mijn nieuwe huis. Holy Moly. Dat had ik toch ook wel een beetje onderschat. Dit is niet wat Emile Zola bedoelde! Drie van die grote zwarte katten is wel erg veel. Suck my way up to the top.
De gezinsuitbreiding is gearriveerd! Het is een heel erg parmantig kereltje en al helemaal thuis. Ik heb hem zaterdag met mijn vader opgehaald. Hij was eerst heel bang en miauwde heel hard. Na ongeveer 2 minuten was dat over en heeft hij lekker zitten spinnen. We zijn even in Driebergen gestopt en meneer gebruikte al lekker de kattenbak daar en nam een hapje uit de etensbakjes van mijn moeders kat.
Thuisgekomen schrok hij wel wat van die grote andere beesten. Sheeba heeft meteen aan hem geroken, Majicou had een dikke staart en zette zijn rug op maar toen ik riep dat hij lief moest zijn hielp dat. Ik heb het nieuwe beest Yuma genoemd, wat 'zoon van het opperhoofd' betekent. En Majicou is 'leider' in zigeunertaal dus dat leek me wel gepast. Een andere optie was Mowgli, dat had ook wel gepast maar dat is zo'n mensen naam!
Alle training van mijn moeder en niet te vergeten mijn recentelijke survival training heeft me niet voorbereid op dit. Grote beesten die me niet aanvallen maar besnuffelen en me willen likken! Ik krijg steeds meer in de gaten wat er van mij verwacht wordt. Onder andere dat ik luisteren moet wanneer ze Yuma tegen me gezegd heeft. Jammer dat het me nog steeds niet lukt om iets op die tweebeners over te brengen, bijvoorbeeld de mooie naam die mijn moeder me gegeven heeft. “Kareltje” had ze me genoemd en dat is toch een hele mooie naam. Yuma klinkt zo exotisch. Over exotisch gesproken: ik mocht zowaar even naar buiten. Ik moest het wel eerst duidelijk maken door verlangend voor het kattenluikje te gaan zitten maar het mocht. Lekker de zon weer op mijn vel. Het leven is zo gek nog niet. Ik denk dat ik wel kan wennen aan dit leven.
Yuma blaast nog wel naar de andere beesten, maar niet zo hard en met de oortjes naar voren dus dat is alleen angst. Kleine Gimli heeft waarschijnlijk een trap gehad buiten want ze was de laatste paar dagen niet te genieten. Vanmorgen zat ze voor het eerst weer bij me met douchen dus ze had echt pijn gehad. Ik mocht ook niet aan haar rug zitten. Ze heeft nog niet echt goed kennis gemaakt met Yuma, ze had even genoeg aan zichzelf.
Het profiel van Yuma lijkt heel erg op dat van Majicou dus het had zijn zoon kunnen zijn. Yuma is alleen een paar turven kleiner. Gisteren mocht hij ook even naar buiten, onder begeleiding. Hij heeft natuurlijk al die tijd opgesloten gezeten in het asiel en was blij de zon weer op zijn lijf te voelen. Na een half uur had hij genoeg en ging weer slapen.
Hij heeft tijdens het zwerven met zijn linkerpootje tussen zijn halsband gezeten en daardoor is hij heel erg gewond geweest; het is gaan schuren en hij had een wond van wel 12 centimeter onder zijn oksel. Arm beest. Hij kwekt de hele tijd heel opgewekt tegen me en wanneer ik hem aanhaal vertelt hij zijn zielige verhalen en hoe slecht hij het gehad heeft. Meneer heeft veel honger en is zeer tevreden met de catering. Gisteravond kwam hij uit zichzelf bij me op schoot liggen en hij heeft me ook al kusjes gegeven op mijn vinger.
Nu ik er achter ben dat het huis ook een bovenverdieping heeft, ben ik die maar eens gaan verkennen. Dit alles volgens de regels van een goed krijgsman: doel, positie vijand, eigen veiligheid......... Ik moet weten waar ik me kan verschuilen en waar het goed toeven is. Als legerstede heb ik definitief voor het bed gekozen. Helaas moet ik dat delen met de hele riedel, met uitzondering van die tut van een Gimli.
Zaterdag 18 oktober 2003.
Yuma begint het ritme in huis door te krijgen. Hij geniet met volle teugen van mijn aandacht en is een ventje wat zich snel aanpast. Hij overheerst niet maar laat zich zeer zeker ook niet de kaas van het brood eten. Sterker nog, hij wil de kaas voordat ik die op brood kan doen. En de melk, boter, zo’n beetje alles wat eetbaar is. En daarna wil hij een tukje doen op mijn schoot. Hij is nu een week in huis, heeft vanmorgen geleerd de krabpaal te gebruiken, heeft met Sheeba en Majicou buiten op de bank gelegen en vanavond een heel verhaal verteld terwijl ik koffie dronk. Gimli kwam vanmorgen in de douche met me knuffelen en ik denk dat met een beetje geduld dat ook wel weer goed komt. Gimli en Yuma zaten naar elkaar te lonken op de trap dus wie weet? Yuma laat zich in ieder geval niet aan de kant drukken door haar. Feit is wel dat hij in een week beter in de groep is opgenomen dan Gimli in een heel jaar. Ach, iedere kat hier heeft een andere achtergrond en sommige trauma’s zijn moeilijker uit te poetsen. Liefde overwint alles. Ik hoop dat dat hier ook geldt.
Gisteravond had ik een mooi voorbeeld van hoe je twee katers kunt laten spelen: met een veter. We hadden van Whiskas een mooie paarse veter gekregen. Het blijkt dat je aan iedere kant een kater kunt hebben. Gelukkig hebben we een mand met veel speelgoed; ook stuiterballetjes en pingpong balletjes. Yuma blijkt met vier poten tegelijk in de lucht te kunnen springen achter een stuiterbal aan. Het is indrukwekkend om te zien wat Majicou met een speelgoed muis kan. Daar werd zelfs Yuma stil van. Tijdens deze strijd bleven de dames afzijdig; ze vonden het spel te ruw. Jammer!
Vandaag kwamen opa en oma naar mij kijken. Ik heb me van mijn beste kant laten zien, dat leek me wel handig want vorige keer toen ik ze zag, stond er een hele bak eten bij hun thuis. Ik weet nog niet of ik uit logeren wordt gestuurd maar het lijkt me handig daar maatjes mee te blijven. Ik heb oma maar een likje gegeven en even een kopje. Opa wilde mij oppakken en dat gaat me helaas te ver. Ik wil best uit mezelf op schoot maar niet gedwongen. Dus dat feest ging niet door. Gelukkig gingen ze weer snel weg zodat ik het vrouwmens voor mezelf heb. De anderen zijn na het eten even een blokje om gegaan en dat was het moment om eens lekker op schoot te gaan liggen en te vertellen van mijn vele avonturen. Ik hoop dat ze die eens gaat begrijpen en ook zal opschrijven. Zoals die keer dat ik door het bos liep en die reusachtige vogel heb nagezeten door de boomtoppen.............. I’m the greatest!